Як парады лорда Бэла загналі Лукашэнку ў пастку самападману
Гісторык Аляксандр Пашкевіч у каментары Филину разважае пра тое, чаму ніхто не пярэчыць прысутнасці белага шпіца на вайсковых нарадах.
— Пад Ашмянамі Лукашэнка заслухваў справаздачы генералаў са шпіцам на руках. Гэта не першы такі выпадак. Пра што кажа гэты вобраз сівога правадыра ў ваеннай форме і з сабакам? Каго з гістарычных персанажаў ён нагадвае?
— Мне цяжка прыгадаць нейкія наўпроставыя гістарычныя паралелі, калі дзяржаўны дзеяч вось так з сабакам наведваў недзе баявыя пазіцыі.
Хоць, я думаю, падобных эксцэнтрычных дыктатараў было шмат у Лацінскай Амерыцы, Афрыцы, у той жа Азіі. Думаю, такія знойдуцца за апошнія дзесяцігоддзі.
Мы ведаем, што гэтая асаблівасць у Лукашэнкі яшчэ з тых часоў, калі брытанскі паліттэхнолаг лорд Бэл падказаў яму разбавіць ягоны вобраз суровага правіцеля вобразам клапатлівага бацькі, чалавека, які любіць жывёл, хатняга палітыка.
Ён тады сур’ёзна ўспрыняў тыя парады. Тады і пачаліся пастаянныя з’яўленні паўсюль з маленькім Колем. Мабыць, тады ён увайшоў у смак і дагэтуль лічыць, што гэта працуе на паляпшэнне ягонага іміджу, што хтосьці мае да яго сімпатыі з-за гэтага.
І вось зараз, калі Коля ўжо вырас, для ацяплення, ачалавечвання свайго вобраза ён пачаў браць гэтага шпіца. Хоць, як мне здаецца, калі глядзець на гэта збоку, то гэта ідзе яму хутчэй у мінус, чым у плюс. Груба кажучы, людзі гэтага не разумеюць, навошта яму гэты сабака ў такіх месцах. Гэты вобраз — крыніца мемаў.
Але сістэма створаная такая, што, магчыма, людзі з ягонага атачэння проста баяцца яму пра гэта прама сказаць. Маўляў, сабака гэты тут недарэчын, што вы толькі ганьбуецеся. Што гэта ўсё ідзе не ў плюс, а ў мінус.
А сам ён проста не здольны зразумець камічнасць і недарэчнасць гэтай сітуацыі. І свята ўпэўнены, што гэта дадае яму нейкіх палітычных ачкоў. Гэта нават не ўласная эксцэнтрычнасць, а проста прусакі ў асобна ўзятай галаве.
— Патрапіў у пастку самападману?
— Так. Выглядае, што ён трапіў у пастку. Створаная такая сістэма, у якой яму ніхто не можа ні падказаць, ні запярэчыць. Ізноў жа, у яго няма нейкіх блізкіх сяброў, як вядома. У адрозненне ад таго ж Пуціна, у якога ўсё ж ёсць давераныя асобы, пра якіх часам пішуць канспіралагічна, часам рэальна.
З многімі з якіх ён на «ты», даўно знаёмы. Гэта людзі, каторыя могуць яму нешта падказаць і нават параіць. І пад іхнім уплывам ён, магчыма, нешта мяняе ў сабе, прынамсі ў вонкавых праявах.
А ў Лукашэнкі ніколі такога не было, цяжка сказаць, хто б мог быць ягоным такім блізкім сябрам, які б мог па-сяброўску сказаць: «Не рабі так». Усе ў яго падначаленыя, усе так ці іначай яго баяцца.
Таму так, гэта такая пастка, у якую ён трапіў у сталым узросце, правіцель, які ўжо даўно пры ўладзе, які адарваўся ад рэальнага жыцця і якому ніхто не пярэчыць. І які перакананы, што ўсё правільна робіць.
Тут хіба толькі гэтымі псіхалагічнымі асаблівасцямі і можна ўсё гэта патлумачыць, бо вельмі цяжка паверыць, што за гэтым стаіць нейкі рэальны палітычы разлік, абаперты на рэальны аналіз сітуацыі.
«Филин» на понятном языке поясняет сложные вещи. Подписывайтесь на наш телеграм-канал оперативной аналитики и публицистики.