Відавочца: «Забягаю ў дзіцячую, жонка ўжо паднімае дачку, я з дзецьмі бегам у бамбасховішча»

Алег Барадзін зараз жыве ў горадзе Кір’ят Гат, у 19 км ад Сектара Газы. Атаку іранскіх дронаў ён сустрэў у сваім доме.

— Нас бамбілі. Дроны даляцелі і да нашага горада. Ён глыбока ў тыле, — распавядае мужчына. —  Сірэны не было. Я адзін не спаў. Убачыў у акне серыю яркіх выбліскаў. Адна, дзве, дзесяць, дваццаць. Забягаю ў дзіцячую, жонка ўжо паднімае дачку, я з сынам і дзецьмі бегам у міклад (грамадскае бамбасховішча — прым. С). Пакуль беглі — усё неба ў агнях і выблісках ад перахопаў. Дроны падлятаюць групамі, мяркуючы па ўспышках, па 20-25 штук. 

У грамадскім бомбасховішчы, якое месцілася ў 20-ці метрах ад дома Алега, сям’я чакала канца нападу.

— Людзей было няшмат — каля 15 чалавек, бо не было сірэны. Людзі спалі, — расказвае мужчына. — Наша хата знаходзіцца на акраіне горада — на паўднёвым захадзе. Мы бліжэй да Газы. Атака дронаў была накіравана не на горад, а на заводы Інтэл і прамзону горада, якія размешчаны на паўднёвым усходзе — у кіламетры ад нас.

Для сям’і Алега Барадзіна гэта ўжо трэці напад, калі даводзіцца сядзець у бамбасховішчы.

— Ёсць істотная розніца паміж гэтым нападам іранцаў і хамасскім бязмежжам, — адзначае беларус. — Зараз гэта сапраўды больш падобна на баявыя дзеянні — у сваёй масе атака дронаў і ракет была накіравана на стратэгічныя грамадзянскія і ваенныя аб'екты Ізраіля, а тое, што было 7 кастрычніка — гэта чыстай вады жывёльны генацыд, калі тэрарысты ХАМАС проста выразалі людзей, здзекаваліся над палоннымі, жыўцом спальвалі маленькіх дзяцей, гвалтавалі жанчын усіх узростаў.

Я, будучы валанцёрам, меў зносіны з санітарамі з моргаў, паліцыянтамі і валанцёрамі, якія займаліся пошукам целаў забітых у кібуцах і на фестывалі Supernova. Яны расказвалі жудасныя рэчы — цела жанчын і маленькіх дзяўчынак усіх узростаў былі знявечаныя. У яшчэ жывых адразалі ногі, грудзі, палавыя органы. Жанчыны падвяргаліся гвалту як жывымі, так мёртвымі. Тых, хто выжыў пасля згвалтаванняў, амаль няма, баевікі забівалі іх, часта стрэламі ў голаву… Гэта быў сапраўдны жах, — успамінае Барадзін.

Але, на яго думку, да рэальнай вайны ўсё ж справа не дойдзе.

— Я магу выказаць здагадку яшчэ шэраг зваротных нападаў як Ізраілю, так і Ірана, але не вайну, — мяркуе Алег Барадзін.

Ён узгадвае, як як сям’я сядзела ў бомбасховішчы пасля нападу ХАМАС 7 кастрычніка.

— Тады мы патрапілі пад жорсткі ракетны ўдар. Прасядзелі ў бомбасховішчы паўдня, Увесь двор быў абсыпаны асколкамі, нават адным асколкам зачапіла руку, калі выходзіў з сховішча, а асколак упаў з даху. Вось тады было сапраўды страшна, дзеці плакалі, гэтае выццё сірэны, перапоўненае людзьмі бамбасховішча. А зараз не страшна.

Ізраільскі народ вельмі моцны духам. Колькі разоў я пераконваюся — гэтых людзей не зламаць. Ізраіль зараз як ніколі адзіны ў сваіх рашэннях, намерах, задачах і дзеяннях. Шчыра спадзяюся, што і беларусы як нацыя неўзабаве змогуць узняцца да такога ўзроўню адзінства і салідарнасці, — адзначае Алег Барадзін.